Badania obiektywne wykonujemy w celu określenia progu słuchu u dzieci, osób niewspółpracujących oraz jako potwierdzenie progu słyszalności uzyskanego podczas badań subiektywnych. Pomagają one w określeniu miejsca uszkodzenia (ślimak, nerw słuchowy, pień mózgu, ośrodki podkorowe, kora mózgowa) i ocenie centralnych procesów przetwarzania bodźców dźwiękowych. Są również przeprowadzane podczas zabiegów wszczepu implantu ślimakowego, neurochirurgicznych, a także do sprawdzenia głębokości znieczulenia ogólnego.
Otoemisja akustyczna
SPONTANICZNA SEOAE
- narząd słuchu generuje sygnały o niskim poziomie głośności bez stymulacji bodźcem zewnętrznym,
- występuje u 80% zdrowych otologicznie,
- zwykle rejestrowane SEOAE mają częstotliwości z zakresu od 1 do 3 kHz.
WYWOŁANA TRZASKIEM TEAOE
- bodźcem jest ciąg trzasków o czasie trwania 0,3 ms; w czasie 1 sekundy podawanych jest ok. 30-60 trzasków,
- sygnał „zwrotny” pojawia się ok. 4ms od włączenia bodźca testowego, zanika ok. 20 ms, sygnały te charakteryzują się dużą powtarzalnością,
- przy obniżonym poziom TEOAE możemy podejrzewać uszkodzenie ucha wewnętrznego.
PRODUKT ZNIEKSZTAŁCEŃ NIELINIOWYCH ŚLIMAKA DPOAE
- pobudzamy ucho tonami o dwóch różnych częstotliwościach, w wyniku takiego pobudzenia, ucho generuje ton o innej częstotliwości i ma on największą amplitudę,
- wyniki mogą przyjmować dwie formy: zależność poziomu wygenerowanego tonu DPOAE lub jego amplitudy od częstotliwości jednego z tonów badawczych,
- brak zarejestrowanej otoemisji DPOAE może świadczyć o ubytku słuchu przekraczającym 40 dB HL.
Audiometria impedancyjna
Audiometria impedancyjna pozwala na uzyskanie cennych informacji o stanie czynnościowym ucha środkowego. Warunkiem oceny jest wykonanie:
- tympanometrii
- oceny akustycznej odruchu strzemiączkowego.
Aby prawidłowo wykonać badanie, musi być zachowana ciągłość błony bębenkowej oraz szczelne zamknięcie przewodu słuchowego zewnętrznego sondą pomiarową.
Tympanometria
Tympanometria jest badaniem, w którym wyznacza się zmianę podatności błony bębenkowej w zależności od zmian ciśnienia powietrza znajdującego się w uszczelnionym zamkniętym przewodzie słuchowym zewnętrznym. Na to, jaka część dochodzącej energii akustycznej zostanie zaabsorbowana i przekazana dalej wpływa podatność błony bębenkowej, natomiast wysokość szczytu tympanogramu mówi o maksymalnej podatności błony bębenkowej osiąganej podczas wyrównania ciśnień po obu stronach błony.
Prawidłowe wartości ciśnienia, przy których osiągnięto szczyt tympanogramu u dorosłych mieszczą się w zakresie -100 do +100 daPa, natomiast u niemowląt -200 do +100 daPa. Zmiany podatności błony bębenkowej są rejestrowane automatycznie na wykresie, dzięki czemu uzyskuje się tzw. krzywe tympanometryczne.
Krzywe te w audiologii klasyfikuje się według trzech podstawowych typów:
- Typ A – charakteryzuje się zaznaczeniem maksymalnego wychylenia krzywej w okolicy „0” ciśnienia akustycznego. Oznacza prawidłową czynność trąbki słuchowej, występuje przy prawidłowym słuchu i niedosłuchach odbiorczych.
- Typ AS – maksymalne wychylenie jest mniejsze niż przy przy Typie A (rysunek). Może oznaczać normę, małą ruchomość kosteczek, wydzielnicze zapalenie UŚ lub zmiany otosklerotyczne w uchu środkowym.
- Typ AD – maksymalne wychylenie jest b. duże (rysunek). Występuje, gdy zwiększona jest ruchomość kosteczek, rozerwany łańcuch kosteczek lub na błonie bębenkowej są widoczne blizny.
- Typ B – jest to krzywa płaska, bez wyraźnie zaznaczonej wartości maksymalnej. Występuje np. przy wydzielniczym i/lub przewlekłym zapaleniu ucha środkowego, zamkniętym przewodzie słuchowym zewnętrznym (ciałem obcym, woskowiną), perforacji błony bębenkowej, przeroście migdałka. Może być również wynikiem błędnie wykonanego pomiaru.
- Typ C – maksymalne wychylenie uzyskanej krzywej jest przesunięte w kierunku ujemnych wartości ciśnienia. Występuje podczas dysfunkcji trąbki słuchowej.
Akustyczny odruch strzemiączkowy
To odruchowy skurcz mięśni wewnątrzusznych: mięśnia napinacza błony bębenkowej unerwionego przez gałązkę nerwu trójdzielnego i mięśnia strzemiączkowego unerwionego przez gałązkę nerwu twarzowego, który prowadzi do usztywnienia łańcucha kosteczek, powodując wzrost impedancji. Odruch ten uzyskujemy podając duże poziomy natężenia dźwięku wprowadzanego sondą do ucha zewnętrznego.
W badaniu jako bodźca używa się tonu przerywanego o częstotliwości w zakresie od 500 do 4000 Hz. Przyjmuje się, że odruch strzemiączkowy występuje przy prawidłowym słuchu w granicach 70- 90 dB powyżej progu uzyskanego w audiometrii tonalnej.
Audiometria impedancyjna ma zastosowanie kliniczne:
- w diagnostyce chorób ucha środkowego (otoskleroza, stan zapalny ucha środkowego, dysfunkcja trąbki słuchowej),
- w lokalizacji uszkodzenia narządu słuchu,
- przy rozpoznawaniu głuchot nieorganicznych,
- w diagnostyce topograficznej uszkodzeń nerwu twarzowego.